Kaat Van Doren (Mechelen, B) is a multidisciplinary visual artist.
Born and educated in a Western European context, she investigates through her artistic practice the concept of 'nature' and reflects on the western paradoxical relationship with nature. Through romantic traditions of thought such as the picturesque landscape, the impact of industrialization and the current capitolocene paradigm, she searches for resonance in a symbiotic world view - the romantic paradox as a dynamic for change. She is steadily developing a sustainable artistic practice in which the ‘passing of time’ claims its place and also becomes a medium.
Kaat grew up in a rural environment where she built up a sensory feeling for natural phenomena and the interdependence between human and nature. She studied Free Arts at LUCA (Brussels) and obtained her Master’s degree at HISK (Antwerp). Convinced of the importance of art, as a mirror of the world, she is fulfilling a teaching assignment at Sint-Lukas kunsthumaniora Brussel for many years. She recently obtained an Advanced Master of Research in Art and Design at Karel de Grote University College /St Lucas School of Arts (Antwerp). Her work was rewarded by the international achievement Laureate Arte Laguna Prize Venice (2018) section Land Art for her in-situ installation Miroir Noir (2017, Campus Coppens Brasschaat, B)
https://www.adma.be/kaat-van-doren
/PRESS
GOLDEN HOUR
Danckaers, Tine, artikel “Ons tegensprekelijk geluk? Dat we kinderen van de zon zijn.”
MO Mondiaal Nieuws, gepubliceerd op 26/12/2020
https://www.mo.be/interview/ons-ontegensprekelijke-geluk-dat-we-kinderen-van-de-zon-zijn
MIROIR NOIR
Debatty, Regine, blog post “Climate Surprise, A Temperature-Sensitive Exhibition”
We Make Money Not Art, gepubliceerd op 28/02/2019
https://we-make-money-not-art.com/climate-surprise-a-temperature-sensitive-exhibition/
WAITING FOR
De Meulemeester, Thijs, artikel "Wie koopt dat?"
Sabato De Tijd, gepubliceerd op 14/11/2018
sabato_de_tijd_waiting_for_24.11.2018.pdf
From the series REASARCH TABLE : KIOSK's Fanzine Linda Nochlin Why Have There Been No Great Women Artists?
gepubliceerd 2021
Editorial team: Els Roelandt, Simon Delobel and Louise SouvagieFrom the series
https://kiosk.art/assets/uploads/files/Linda-Nochlin-Fanzine-1st-issue.pdf
CONTACT
Artisthome /studio-windowbox artist-run space : Guldenstraat 17 Mechelen 2800 _BE
by appointment /op afspraak
contact : kaatvandoren@skynet.be
0032(0)479 33 98 39
CV
KAAT VAN DOREN
°1966 Mechelen-BE
Lives and works in Belgium (Mechelen)
/STUDIES
-2019-2020: Master ( ManaMa ) of Advanced Research in Art and Design: Karel de Grote University -BE
-1990-1993: MFA degree National Higher Institute Academie NHISK Antwerp - BE
-1985-1989: BFA degree Sint Lukas/ LUCA Brussels - BE
/PRICES/AWARDS
2018 : Final artist Artelagunaprize (Land Art ) Venice -IT
2017 : Public price Contest Grafiek Heist opden Berg -B
2016 : Selection Price Ernest Albert / Tekenkunst en Vrije Grafiek : Mechelen-B
2015 : Selection Contest tekenkunst : Harelbeke-B
2014 : Winner of Contest Grafiek Fonds Hilde Demedts : Deinze -B
1992 - Laureaat Cam.Huysmans, Price Painting Antwerp -B
/RESIDENCIES
2018 artist in residence Arteventura Aracena -SP
/GROUP EXHIBITIONS
2021 - SHOW UP / SHOW-OFF ONBOARDS BIENNALE Antwerp
2021 - VAPORI on visualcontainer.TV
artists: Alicia Jeanin-Lucy Cordes Engelman-Risk Hazekamp-Simona Da Pozza-Agata Filarowska-Felipe Muhr -Kaat Van Doren-Anna Housiada-Pierre-Antoine Veterello
2019 - WINDOWBOX#4 "CLIMATE SURPRISE " Isabel Fredeus and Kaat Van Doren curated by Sue Spaid
2018 – ARTELAGUNA Arsenale, Venice-It
2017 – “MANOEUVRES” Campus coppens, Brasschaat-B
artists: Carla Arocha&Stephane Schraenen- Claire De Jong- Elleke Frijters- Josua Wechsler- Filip Collin- Gaspard Joualette- Kaat Van Doren- Karolien Haemers- Nicolas Baeyens
2017 –“BLACK”, C-mine Genk-B
2017 : WINDOWBOX #3 “DE WIND DEED HET“ Patricia Giambi and Kaat Van doren curated by Sue Spaid / perfomance in collaboration Maika Garnica and Charlotte Van Wouwe
D ART i.s.m. Contour Mechelen-Galerie Transit-De Garage
2017 : WINDOWBOX #2 “SKIN“ curated by Frank Herman /
artists Claire de Jong en Kaat Van Doren
2016 : WINDOWBOX #1 Encounter #1/ Hannelore Celen en kaat Van Doren curated by Stijn Maes /
D ART i.s.m. Contour Mechelen-Galerie Transit-De Garage
2000 : “SLEEP OUT ” portretten van kamermeisjes
Ravensteingalerij Brussel / project van Brussel 2000 i.s.m. Dorothée van den Berghe
1998 : “DE VERZAMELING” van het Provinciehuis Antwerpen
met Bervoets, Denmark, Fabre, Lafontaine, Panamarenko, Tuymans, Van Doren…
1998: DE ONDERNEMING theatervoorstelling “Suzanne Andler” van M.Duras
beelden-scenografie Kaat Van Doren i.s.m. Dorothée van den Berghe
1997 : ”A PRESENTATION OF WORK ON PAPER ” Galerie Annick Ketele,Antwerpen
Sven ‘tJolle, Viviane Klagsbrun, J.Voordeckers, Kaat Van Doren
1996 : “BEELDDING ”,Hedendaagse Kunst /Contemporary Art
Belfort Brugge
1995 :”THE BELGIAN ARTISTS OF THE GALLERY ”, Galerie Annick Ketele,Antwerpen
artists : Sven t’ Jolle - Kaat Van Doren
1993 :”Le Musée du Petit Format” rondreizende groepstentoonstelling Turnhout
1993 :”ABOUT DRAWINGS ” Galerie Annick Ketele,Antwerpen
Kaat Van Doren, Jurgen Voordeckers, Sven’t Jolle, Ulla Frantzen
/SOLO EXHIBITIONS
since 1997 not connected with a gallery
2019-heden : GOLDEN HOUR: temporaire in-situ long term project / visits by appointment / Guldenstraat 17 Mechelen , B
2018-heden : A proposal for a private composition: WAITING FOR 9.58 a.m.
in-situ installation #180920018: aboutart Annick Ketele, Brasschaat /visits by appointment
2017-heden : MIROIR NOIR: temporaire in-situ installation / public space free enter / Campus Coppens Site, Brasschaat, B
1993 -“NEW PAINTINGS” solotentoonstelling
Galerie Annick Ketele,Antwerpen
1992 “ZONDER TITEL” solotentoonstelling
Galerie Annick Ketele,Antwerpen
/PUBLICATION
-29.08.2021: book launch/ title- waiting for: GOLDEN HOUR Curated by Bruno Devos/Graphic design Jean-Michel Meyers/ Texts / Teksten Tamara Beheydt & Katrien Kolenberg /Translation / Vertaling/ Jonathan Beaton (for / voor Tamara Beheydt)/Production / Productie Stockmans Art Books / Antilope De Bie Printing
- 04/2021: TYPP publication ADMA Edition Advanced Research in Art and Design: Karel de Grote University -BE
TYPP ADMA Edition: Conversation /Head Editor : Marnie Slater/Editorial Board: Caroline Dumalin, Kim Gorus, Ward Heirwegh, Zeynep Kubat, Natasa Petresin-Bachelez, Marnie Slater, Petra Van Brabandt /Design: Ward Heirwegh /Contributors: Anne Marie Sampaio, Anna Housiada, Pierre-Antoine Vettorello, Tunde Toth, Lucy Engelman, Felipe Muhr, Alicia Jeannin, Kaat Vandoren, Risk Hazekamp, Agata Jastrzabek, Paz Ortuzar, Simona Da Pozzo
https://www.adma.be/typp
- 03/2021: KIOSK's Fanzine Linda Nochlin Why Have There Been No Great Women Artists?
Editorial team: Els Roelandt, Simon Delobel and Louise Souvagie
https://kiosk.art/assets/uploads/files/Linda-Nochlin-Fanzine-1st-issue.pdf
-2015-...till today: An-sicht project is a studio project: an ongoing series limited edition of postcards, representing a personal choice of my visual work
Wherever I go, they can be found for free or can be sent to you.
2021 An-sichtproject nr 5 /2020: An-sichtproject nr 4/ 2018: An-sichtproject nr 3 /2016 : An-sichtproject nr2 i.s.m. H. Art magazine ( Marc Ruyters) /2015 : An-sichtproject nr1
/TEXTS
AN-SICHT studio kaatvandoren/
by SUE SPAID
“The sun is God.” – J.M.W. Turner
I have a feeling that Kaat Van Doren heartily agrees with Turner and that her main reason for puncturing surfaces is to direct sunlight into her work; thereby forcing shadows, reflections of things that are ordinarily out of sight, if only because our focal vision is not wide enough. On several occasions, she has frozen fleeting shadows by painting their reflections on canvas before they disappear. Despite her obsession with sunlight, her paintings have little in common with Turner’s fiery sunsets/misty sunrises, Monet’s haystack “clocks” or Hopper’s empty room bathed in golden sunlight. As she points out, a punctured painting’s surface changes rapidly under natural light, because the hole facilitates an additional dynamism. One tiny prick avails a flood of light, casts a stream of shadows and signals reflections dancing on the wall. One small 2-D circle spontaneously generates a 3-D light tunnel, whenever sunlight catches the painting’s surface at the right moment.
On this level, Van Doren’s perforated surfaces owe more to Lucio Fontana, even if both artists performed identical actions to make different points. In the mid-40s, Fontana stabbed clay slabs, which likely gave rise to his desire to pierce the canvas’ surface, thus launching the series known as Concetti Spaziali (1949-1965). And in 1959, he gashed a painted surface with a razor blade. Even if he only ever wanted to puncture the illusionary picture plane or to reveal the space on the canvas’ reverse side, Fontana’s thousands of Concetti Spaziali remain the hallmarks of post-war “existential angst” and phenomenological encounters with matter.
Fully aware of Fontana’s pierced canvases, Van Doren’s pricks echo nature in the process of decay: a brittle leaf whose surface becomes perforated as dry bits break away or a holy drawing bitten by worms driven to compost whatever lies in their way. Her artistic actions on paper and small canvases thus memorialize these oft-neglected, unobstrusive events. Why else would an artist regularly puncture, pierce, prick, jab, stab, slash, or gash his/her own artworks’ surfaces? Most consider such destructive acts as violating the picture plane or indicative of a violent impulse. To my lights, Van Doren wants her works to be seen as much as she desires to uncover what is unseen.
With the hindsight of process art, conceptual art and photography, Van Doren’s actions go farther than those of Fontana, who mostly struck canvas and clay. Each of her punctured surfaces proposes different artistic opportunities. She sometimes enlarges the same negative of a drawing created from minuscule punctures at varying scales to produce different photos.
Long before the iPad mini’s arrival, she used ordinary slides as negatives to produce photographs of black ellipses in various gradations from grey to black. Not only did she print these negatives at a size now synonymous with the mini, but seeing them makes one wonder whether screen designers had slides in mind when they rounded screens’ corners.
Why does this little anecdote matter? These days, we use our tablets as protective devices, choosing how much of the outside world to let in, and how much of our personal world to let out. Posted selfies are effectively “shout-outs,” earnest requests of others to notice everyday deeds. And negative comments posted online hit especially hard, precisely because there is no back and forth. When everybody has the last word, nach Ansicht vanishes, even if bei Ansicht multiplies. Absent a face-to-face exchange, anderer Ansicht risks decaying like a leaf plucked from its branch.
Inspired by 19th century landscape tourists who carried tinted or smoky convex mirrors with them to access land features behind their back (Ansicht von hinten), Van Doren started photographing views of the world as reflected in hand-held mirrors, an image that recalls people’s experiencing their world from the vantage of a selfie. This technique was also popular among amateur landscape painters who used Miroir Noir (“Claude glass” in English) to produce landscape paintings on par with Claude Lorrain. Van Doren’s Miroir Noir thus conveys the way we choose either to let today’s little black mirrors reflect what we otherwise cannot see or deflect how we prefer to be seen.
With Van Doren’s series of paintings “Fall,” viewers standing in front of her larger-than-life paintings notice bits of nature, whether twigs, stems, leaves and seed pods being tossed about. Spectators witness dynamic events exploding before their eyes, like volcanoes spewing their fiery ash, tornado-like dust storms, confetti (or ticker-tape) parades, or distant fireworks. While painters from Pissaro to Whistler have painted these subjects hundreds of times, I don’t recall any paintings that simultaneously capturing such disparate events at once. With some, one imagines looking through a window at the storm raging outside, as streaks of condensation stain the pane. Others transport spectators to a forest glade, where sunlight streams all the way to the forest floor, while sunlight, passing through whatever narrow slits densely packed branches and leaves avail, is reflected on trees as ellipses and circles. Hardly paintings of weather or natural disasters, these are painted experiences all their own. The door is open: zur An-sicht!
Sue Spaid, Ph. D. , feb. 2016
Maransart, BE
Hence, its German name An-sicht is a jeu de mots that recalls the Dutch aanzichten, yet when combined with the right prepositions, Ansicht can mean inspection or even opinion, as in different points of view.
AN-SICHT studio kaatvandoren
by SUE SPAID
"The sun is God." – J.M.W. Turner
Ik heb het gevoel dat Kaat Van Doren het eens is met Turner, dat haar drijfveer om oppervlaktes te doorboren,
dienstig is om het zonlicht in haar werk door te laten..en als dusdanig schaduwen en onzienbare reflecties van materie te tonen,
al was het maar omdat ons eigen spectrum, ons kijken en zien, te beperkt is.
Op sommige momenten bevriest ze vliedende schaduwen door hun weerspiegeling op het canvas vast te leggen,
voor ze verdwijnen.
Ondanks haar obsessie met licht en zonlicht, hebben haar schilderijen weinig gemeen met Turners’ vurige zonsondergangen
en mistige zonsopgangen, of met Monet’s hooioppers, of de lege kamer van Hopper, die baadt in het zonnelicht..
Het oppervlak van een doorboord schilderij verandert heel snel onder natuurlijk licht, omdat de opening een bijkomende dynamiek vergemakkelijkt.
Eén kleine doorprikking werpt een vloed van licht en een stroom van schaduwen, en laat de reflecties dansen op de muur.
1 kleine 2D-cirkel genereert spontaan een tunnel van 3D-licht, wanneer het zonlicht op het juiste moment het oppervlak van het schilderij raakt.
Ondanks de verschillende standpunten, zijn Van Doren’s doorboorde canvassen meer verwant aan Lucio Fontana,
ook gebruiken ze gelijkaardige handelingen om hun doel te bereiken.
Midden jaren ’40 kerfde Fontana in platen van klei, wat hem later ook inspireerde tot het doorboren en kerven van het oppervlak van het schilderdoek.
Zo ontstond de reeks “Concetti Spaziali (1949-1965). In 1959 doorsneed hij een doek met een scheermes..
Of hij de denkbeeldige vlakte van het doek, of de achterliggende ruimte van het canvas wilde bereiken,
het blijft een feit dat Fontana’s duizenden “Concetti Spaziali” emblematisch blijven voor de na-oorlogse “Existentiële Angst”,
alsook een voorbeeld blijven van het “gevecht met de materie”..
Bewust van het oeuvre van Fontana, vindt Van Doren met haar perforaties, weerklank in de natuur, oord bij uitstek van vergankelijkheid..
De broosheid van een blaadje, waarvan het oppervlak gekwetst wordt door een afgebroken tak, of een oude religieuze tekening,
door wormen aangevreten, alles op hun weg “composterend”.
Deze verwaarloosbare gebeurtenissen vinden hun herinnering terug in haar werken op papier en kleinere doeken.
Waarom zou een kunstenaar zijn/haar werk doorboren, doorprikken, doorkerven, doorsnijden?
De meeste mensen beschouwen dergelijke ingrepen als een symptoom van gewelddadigheid.
Kaat Van Doren wil dat haar werk gezien wordt als een reis, om het “ongeziene”, het “vluchtige” zichtbaar te maken.
Vanuit de verschillende kunstdisciplines, technieken en dragers, en de fotografie, gaat Van Doren met haar ingrepen verder dan die van Fontana,die alleen met klei en canvas werkte.
Elk van haar doorboorde oppervlakken schept nieuwe en verschillende mogelijkheden.
Soms vergroot ze een foto-negatief van een tekening, samengesteld uit minuscule pixels, tot enorme proporties,
vertaald in ongrijpbare en verstorende beelden.
Lang voor de komst van de I pad Mini, gebruikt ze heel gewone dia-raampjes, om, door belichting foto’s te produceren in verschillende tinten,
van grijs tot volledig zwart.
Ze drukte deze negatieven af op een formaat dat we nu, wonderlijk genoeg, associëren met de I pad Mini. (Hadden de ontwerpers van dit scherm
diaraampjes in gedachten, wanneer ze de hoeken van het scherm afrondden?)
Waarom is deze kleine anekdote van belang?
Dezer dagen gebruiken we onze tablets als een beschermend gereedschap, we kunnen kiezen hoe-veel we van de buitenwereld binnenlaten,
en hoe-veel we van ons privé-leven weglaten.
Selfies zijn eigenlijk “uitroep-tekens”, verzoeken aan anderen om jouw dagelijkse ‘gebeurtenissen’ op te merken, te valideren..
Negatieve commentaar wordt vaak ook extreem ervaren. Als iederéén het spreekwoordelijke ‘laatste woord’ heeft,
wordt verdere directe interactie verdrongen (nach Ansicht)..ook al worden de beelden die op je af komen (bei Ansicht) vele malen vermenigvuldigd.
Volledige afwezigheid van een “face-to-face”-uitwisseling geeft kans op verdorring, zoals een blad nadat het van zijn tak is geplukt..
Geïnspireerd door 19de eeuwse toeristen en landschapsschilders, die getinte of zwarte convexe ‘spiegels’ met zich meenamen,
om delen van het landschap àchter zich te zien (Ansicht von hinten), begon Kaat Van Doren uitzichten op de wereld te fotograferen,
zoals ze die in eenvoudige handspiegels gereflecteerd zag; net als mensen die hun hele wereld bekijken vanuit het standpunt van een 'selfie'.
Deze techniek was, zoals gezegd, populair bij landschapsschilders, die hun draagbare “Miroir Noir” (of "Claude-glas”, genoemd naar de 17de eeuwse
Franse schilder Claude Le Lorrain, een frequent gebruiker van het toestel) gebruikten om hun vergezichten na te schilderen.
Van Doren’s Miroir Noir begeleidt ons op de weg tussen 2 hedendaagse keuzes:
kijken we in onze kleine ‘zwarte spiegels’ (tablets, etc..) die weergeven wat we op een andere manier niet kunnen “zien”,
of die ons een manier geeft hoe we verkiezen al dan niet zelf ‘gezien’ te worden?
Bij Kaat Van Doren’s schilderijen-suite “FALL” staan toeschouwers voor haar meer dan levensgrote werken, en bemerken ‘uitgestrooide’ stukjes
van de natuur, twijgjes, bladeren, bloemknoppen, zaden,maar ook explosieve gebeurtenissen komen voor de geest: ontploffingen,
vulkanische uitbarstingen,met brandende asse, en tornado’s, storm, of: confetti, of vuurwerk..!
Schilders als Pissaro of Whistler schilderden deze gebeurtenissen honderden keren, maar ik kan me geen schilderijen herinneren die al deze gebeurtenissen tezelfderijd weergeven..
Soms lijkt het of je door een venster de storm buiten ziet te keer gaan, strepen van condensatie doorkruisen het matte vensterglas..
Andere werken brengen de beschouwer naar een oeroud woud, waar het zonlicht weinig doordringt tot de bodem,
priemend door takken en bladeren, gereflecteerd op bomen als ellipsen en cirkels.
Nochtans zijn dit geen schilderijen vàn weer- of natuurrampen, dit is eigen beleving, eigen interpretatie..
De deur gaat open: zur An-sicht!!
Sue Spaid, Ph. D. / Februari 2016
Maransart, BE
|
|
|